Het is mooi om te lezen dat er momenteel steeds meer hulpverleners en coaches tot de ontdekking komen dat werken met kinderen grotendeels toch echt werken met de ouders van het kind inhoud. Zestien jaar geleden startte ik mijn praktijk als holistisch kindertherapeut en heb ik me, door te werken vanuit de holistische visie, altijd gericht op de klacht achter de hulpvraag. Zeker werk ik met de kinderen en dat heeft als doel de verborgen “boodschappen/informatie” die achter de klacht van het kind verborgen is te vertalen naar de ouders.
Vanmorgen vertel ik mijn idee voor dit blog aan mijn moeder en deel mijn bezorgdheid over ouders die de het gedrag en de klacht van “het kind” los zien van hun eigen systeem. Ze geeft aan dat zij ons als kinderen altijd gezien heeft als een spiegel van haar innerlijke (on)rust. “Als ik niet lekker in mijn vel zat zag ik dat aan mijn kinderen.” Ik was erg blij te horen dat spiegelen in mijn gezin van herkomst en verantwoordelijkheid in gedrag een natuurlijke basis vormden in de omgang met elkaar. Mijn ouders waren in de tijd dat ik kind was niet bekend met het woord holistisch en ik vermoed dat het zomaar gepast had.
Als ik niet lekker in mijn vel zat zag ik dat aan mijn kinderen
Natuurlijk worden er mooie stappen gemaakt in de begeleiding met de kinderen, ook zonder het werken met ouders kan je vaak handvatten aanreiken en vooruitgang boeken. Echter blijft de oorzaak van de klacht onaangeraakt, dan zie je toch vaak dat er op een ander moment weer een nieuwe klacht of afwijkend gedrag ontstaat. De ouders hebben eerder een goede ervaring gehad met coaching en zullen dit in de regel ook weer oppakken. Dat is fijn en jammer dat het kind in kwestie (wederom) geconfronteerd wordt met het feit dat er weer gewerkt moet worden aan zijn of haar gedrag of klacht. Dat kan het gevoel geven dat het kind niet goed is zoals hij is.
Een kind is een onderdeel van een systeem. Met onzichtbare lijntjes zijn ouders met hun kind verbonden. Als er iets speelt bij het kind, op welke manier dan ook dan heeft dit ALTIJD ook iets met (één van) de ouders te maken. Ik herhaal dat nog maar een keertje voor de zekerheid: Als er iets speelt bij het kind, op welke manier dan ook dan heeft dit ALTIJD ook iets met (één van) de ouders te maken.
En ja, dat gaat ook over hulpvragen die ogenschijnlijk alleen met het kind te maken hebben. Als alleen het kind gecoacht wordt, verandert het kind wellicht wel en heeft handvatten over hoe hij/zij met het probleem om moet gaan. Als de ouders niet ook veranderen, valt het kind snel weer terug in het 'oude' gezinssysteem. Het hele systeem moet dus mee veranderen. En hoe werkt dat dan?
Het is wonderlijk om te ervaren wat je kunt leren van je kind…
Speelt er iets bij een kind, dan is dit een uitnodiging voor een ouder om naar zichzelf te gaan kijken. Het kind spiegelt gedag, kinderen van deze tijd hebben heel sterk de onbewuste neiging om gedrag van hun ouders of hun omgeving te spiegelen. Ze spiegelen met hun gedrag delen van jouw onbewuste. Je kunt het gedrag van je kind leren vertalen naar je eigen leven, en zo open je een schat aan informatie voor je eigen persoonlijke groei. Het is wonderlijk om te ervaren wat je kunt leren van je kind, in plaats van andersom…
Het verdriet of de stress wat ouders in zich hebben wordt door de kinderen ervaren. Het kind spiegelt dit door; druk gedrag, ruzie maken, driftbuien, agressie, slapeloze nachten etc.. Ze confronteren de ouders met hun eigen angsten, tekortkomingen en behoeftes waar misschien niet aan voldaan (kan) wordt(en). Dit heeft vaak te maken met de oude patronen van die ouder. De opvoeding die zij zelf hebben gehad, de dingen waar ze zelf tegenaan zijn gelopen, de dingen waar zij zelf in zijn gaan geloven, oude overtuigingen. Daar kwam je misschien eerder wel mee weg, maar nu je zelf vader of moeder bent, kun je er niet meer van weglopen. Dit gaat dus een stap verder als: mijn kind lijkt op mij hierin of juist helemaal niet. Het gaat verder dan opvoedingstips en snelle oplossingen.
Je laat je kind groeien door jouw groei
Noodzakelijk is daarom dat ouders bij een hulpvraag voor hun kind eerst zelf een stuk zelfreflectie ingaan. Als ouders dat doen, dan heeft de coaching van het kind zin. Dat is precies de reden waarom je holistisch bezien altijd de ouders mee neemt, de oorzaak van klacht is immers van de ouders. Als ouders inzicht verkrijgen dan kunnen ze veranderen, en verandert het kind (en het hele gezin) in positieve zin mee. Dan hoeft dat kind niet meer “druk” te zijn met het spiegelen van de ouders. Door die bewustwording geef je niet alleen jezelf meer ruimte, ook je kind, om te zijn wie hij of zij werkelijk is. Je bent allebei authentieker. Je laat je kind groeien door jouw groei.